kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım

"Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım;kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım." Oğuz Atay, Tutunamayanlar

benim hayatımın gerçeği. sosyal hayatımda da kariyer planlarımda da hep aynı korkaklık. reddedilirsem üzülürüm ya da iki yıl sonra lise bitince ayrılırız yine üzülürüm diye düşünerek platonik olduğum kişiye tek bir adım atmadım. bu, hayatımdan 10 yıl çaldı. oysa ki korktuğum bu ihtimalleri zamanında yaşasaydım en güzel yıllarımı kayıp olarak görmeyecektim. yeni farkına varıyorum. aynı korkaklığı arkadaş çevreme de yansıttım. üniversitede 300 küsür kişilik sınıftan bir tane arkadaş edinemeden mezun oldum. 1 yıl süren avukatlık stajında yine hiç arkadaş edinemedim. lisedeki arkadaşlarımla ömür boyu arkadaş kalacağıma güvenip mecburi ilişkiler hariç kimseyle diyaloğa girmek için çabalamadım. şu sözlükte bile yaklaşık 8 senedir varım. bir tane arkadaşım diyebileceğim kimse yok. şimdi de yapayalnız kaldım diye ağlıyorum. bile isteye yaptım bunu. hak ettim maalesef.

Büyüme çağında ailem tarafından çok kısıtlandım, erkek çocuklarının -maalesef- coğrafya gereği bir avantajı olarak bi yerden sonra bunlar esnedi ancak bu sefer de istediğimi yaptığım şeyden sonra bildiğin mobbing yemeye başladım ki bu tamamen kısıtlanmadan daha kötüymüş. Şimdi ise 26 yaşında bir insan olarak bu işi kimselere kaptırmıyorum, kendi isteklerimi kendim reddediyorum ya da yapmamanın daha iyi olacağına ikna ediyorum. Bunun da akıntıya kapılıp giden bir yapraktan farkı yok.

İşte o yüzden çok ta şey etmemek lazım hayatı.Kim ne der demeden deli doluca... İyi de yaşanılsa kötü de yaşanılsa günün sonunda herkesin yine bir fikri oluyor hakkınızda hiç acımıyorlar hemde. Nasıl görünürüm korkusuyla yarım atılan kahkaha ne kadar zevk verir insana?